نکند حور بهشتی ؟

من به زیبایی چشمت غزلی می سازم

دل خود را به هوای رخ تو می بازم

دلبری کن ز من و حرف دلت باز بگو

من به امّید تو این خانه ز نو می سازم

خبرت نیست که بر ملک دلم شاه شدی

همچو سرباز به درگاه تو من سر بازم

بارها گفته ام این راز که عاشق شده ام

بین عشّاق تو من از همه کس ممتازم

قاصد من شدی از بهر تمنّای دلم

تو که قدّیس منی پس بِشِنو آوازم

روزها در طلبت کُون و مکان را گشتم

جز تو ام نیست دگر معتمد و همرازم

نکند حور بهشتی نو بدین حسن و جمال

روزگاریست که در حیرت این اعجازم

به تمامی هنر روی تو را نقش زدند

هم به تو هم به خدا و به خودم می نازم

به هوا خواهی تو از سر و از جان گذرم

جان شیرین منی ، شاه پَر پروازم

حسرت دیدن رویت به دلم جا خوش کرد

چند روزیست که در حسرت این آغازم 

( احسان )