شعر رویایی

در این  زندان  تنهایی  اسیر  باد  پاییزم
کمک کن شعر رویایی! از این ویرانه بگریزم

شقایق های دشت دل پریشانند و می دانی
بلندم کن پریرویم! که دیگر بر نمی خیزم

به بالاها کشانم آسمان امشب تو پیچک وار
اگر عمری بود باقی به پایت اشک می ریزم

غزالم خوب می دانست در شعرم چه غوغاییست
رمید اما نمی ترسید  از این  آه  سحرخیزم

حکایتهای بی پایان به پایان می رسد روزی
ولی این را بدان دنیا من از افسانه  لبریزم


مرید هواسی (پاییز1379)