باغ عمر

شبی تار و غزل هایم تمام است

دلم با غصه هایم هم کلام است

دلم بر دردهایم ناله دارد

صدای ناله اش تا بام و شام است

نگه کردم میان شهر ظلمت

که روز روشنش در بند ودام است

که روز من طلوعی تلخ دارد

طلوع آن همیشه سرخ فام است

ندیدم یک گُلی در باغ عمرم

ندیدم لحظه ای حالم به کام است

درون قصه هایم غصه ها بود

که گویا شادی و شورم حرام است

--------------------------------------------------

آن قدر دروازه های سختی را کنار زدم

تا روزگار خودش در شگفت شد و بر من آفرین گفت