هندو

دلم در بندِ هندوئی است، کافر کیش و بی ایمان

خدا را رحمی ای مردم! خدا را ! از سرِ احسان!

دلم چون آهویی زخمی است پابندِ سیه چشمی

امان از آن کمندِ زلف ، امان از ناوُکِ مژگان

به رقص زلف مشکینش، دل و دینم زدستم رفت

نمی دانم الهه است این؟ و یا که مظهر شیطان؟

به سیب سرخ می خواند چو حوا نسل آدم را

در آن چاه زنخدانش، هزاران یوسفِ کنعان

به یک غمزه دلم را برد و با چشمانِ جادویش

قناعت پیشه ام کرده، به بادامی چو مرتاضان

به جام سرخِ لبهایش، زعرش آورد بر فرشم

کنون که زار و مخمورم، نموده یاد هندُستان