آمدم درد پریشانی خود شرح دهم

مانده ام پای دل و بی سروسامانی خویش

تا چسان شرح دهم درد پریشانی خویش

عجب اینجاست هنوزم   نفسی می آید

درشگفتم من از این گونه گرانجانی خویش

ناخدایی مگر از ساحل امید   رسد

تا سپارم به کف ش کشتی طوفانی خویش

سالها در خم محراب تو دل ماوا داشت

داغها از تو نهاده ست به پیشانی خویش

آنکه ما  را به دم تیغ  فراموشی داد

کاش میدید کنون حالت قربانی خویش

آمدم  درد پریشانی خود شرح دهم

تا که مجنون نزند لاف ز ویرانی خویش

=====

دلجووو