کوچ اجباری

می کوبد بر من

مُشتی سنگین

که انعکاسش

جولان می زند

در دره ی عمیق حافظه ام،

نهیبش می سوزاند

خطوط بی مرز نگاهم را،

من

همچنان

برایت

حسِ پنهانمان را  حمل خواهم کرد

تا در آرزوی تو

کمال را به عمل آورد

و جسمم را

به پرستوهایی خواهم سپرد

که کوچ را

"اجبار "می دانند.

پ ن1:

کفش هایت که جفت می شود

دلهره ای نابرابر

تن پوشی می شود  برای شب های عریانم

و غباری در مسیر رویایم می نشیند.

کاش می شد

به اشک هایی که برای بوسیدنم از هم سبقت می گیرند

فرمان ایست داد.

پ ن 2:

تقویم

وقتی نوشته می شد

روزهای ما را

بی تاریخ گذاشت

تا در آرزوی آمدنش

شاعرانه

بایستیم.

اشک نوشت:

دستم به آسمان نمی رسید،آفتابگردان را آرزو کردم.