ورطه ی ِ غربت

دوباره موقع رفتن رسيد بايد رفت
دوباره رنگ رخ شب پريد بايد رفت
دوباره دست هوس پرده هاي عفت را
به دست آدم خاكي دريد بايد رفت
دوباره سوز نفسهاي پيك مرگ آسا
ميان فاصله ها را خزيد بايد رفت
دوباره در پس شبهاي بي سرانجامي
تمام كودكي از من بريد بايد رفت
دوباره زل زده بودم نگاه بي رنگت
كه باد سرد جدايي وزيد بايد رفت
دوباره قهر تو قلب مرا ز بن بركند
چه نامرادي تلخي چشيد بايد رفت
دوباره ريشه ي غم زد جوانه در ذهنم
مرا به ورطه ي غربت كشيد بايد رفت
دوباره با همه سردي در اين كوير عبور
مرا چو رهگذري هم نديد بايد رفت
دوباره كوچه ي شبهاي بي ترنم من
سكوت را به دل و جان خريد بايد رفت
دوباره مثل هميشه خیال بر پا خيز
دوباره موقع رفتن رسيد بايد رفت

...

مهدی نعیم/خیال