درد، دل دانش آموز

کاش میبودی ومیدیدی درمـوقع صبح

آن قدر پاره وفـرسـوده همـان بستر ما

خواهرم گشت مریض وهمی ناله کنـد

نخورد هیج غذا ازغـم او مــادر مــا

سردی زود رسو،این وزش باد خزان

نکند هیچ ترحم به بی جامه گی پیکر ما

دختران فصل بلوغ میطلبند زیــبائی

مـن شنیدم طلـب مرگ نمود، خواهر ما

ای معلم داد تو برسر من از ره دلسوزیست

کاش میشد خبرت زآتش سوز جـگر مـا

منشم هست بلنـد وگـریــزان زِ، دون

هست دشوار مرا غیر بـدانــد خــبر ما

پدرم پیر شده نیست وِرا قــدرت کـار

غم او گشتـه سبب مـانـده سفید دفتر ما

صاحب کهنه اطاقی که درآن میباشیم

از کـرایـش سر برج داد کشد برسر مــا

لب فرو بست ومعلم دگــر هیـچ نگفـت

زیر لب گفت تو گمنام بگـو این خـبر ما