گل نمی زند به سرم

به شاهراه تو ای ماه غنچه ره سپرم

اگر بهار شما گل نمی زند به سرم

هوای دوری تو می کشد مرا شبها

ولی به روز تو هستی همیشه در نظرم

نه مست باده نوشم نه مست باده درد

شراب چشم شما کرده اینچنین پکرم

شبیه شهر خزانم میان میان جنگل درد

که دور از لب وچشمت  به دور می نگرم

پلنگ غصه به جانم نظر نمی دوزد 

طناب موی تو تاهست دور هر خطرم

به روی روشن ماه تو شادمان شده ام

اگر فشنگ جفا می خورد به این جگرم