هیچ دستی هم نمی بینم برای یاری م

تا کنون من هستم و در هستی ی اجباریم

هیچکس مرحم نشد بر زخمهای کاریم

هیچکس هرگز نپرسیده است اندوهم ز چیست

هیچکس هرگز  نپرسیده است از بیماریم

خسته ای افتاده  در شیب وفراز  سرنوشت

هیچ دستی هم نمی بینم برای یاری م

آتش این خشکسالی هستی ام را دود کرد

هم خدا آزرد هم خود غرق خویش آزاریم

بی گمان بعدی که رفتم برسرخاکم بسی

با تاسف میرسند از بابت دلداریم...

تا که هستم هیچم  اما بعد ها بی دغدغه

موزه خواهدشد گمانم   ملک استیجاریم

مثل آن یغمای نیشابوریم  که بعد خود

متصل  مرهون لطف طرح استانداریم

تا که بیدارم بیا ای دوست وقتی شب رسید

هیچ تاثیری ندارد زحمت بیداریم

=====

باسپاس از نگاه بهاریتون