بی وفا

سرت گرم است ای جانا،من این را نیک تر دانم

من این را  از نوشتارت،و یا  از فکر  تو  خوانم

دلت  پژمرده  گردیده، ز بس  رنگ  سیاهی  را

درون قلب خود ریزی، به  حالت  سخت  گریانم

دگرگون  کن تو دیدت را،در این دنیای بی ارزش

که گردد فکر تو آزاد،  نگویی  کنج  زندانم

گذشت از من دگر جانا، ولیکن  تو  جفا کردی

خیالت این بُوَد جانم،که بی تو گیج و حیرانم؟

هزاران  جهد  بنمایی، خزی  در  قالب  دیگر

گمانت این چنین باشد،که من  گُنگُ  پریشانم

مثال روی زیبایت، هزارن  کس  چو دیدم  من

خطایی  سر  نزد  از  دل، ازیرا  من  مسلمانم

چو وعده دادمت هر گز،نرفتم در پی هر کس

خدا داند چه گویم من،  مرا  حامیست،  قرآنم

سپاسم از خداوند است،که در دل روشنی داده

از این است آریا گوید،به دوران مست و خندانم