دورویی

به  انسان بودنت نازي،که اندر صبح و اندر شام

به ذکر و تسبيحت خواني،خدا را وقت شب تا بام

به  انسان  بودنت  نازي، که پيشاني نهي بر خاک

چو  در  فکر  زراندوزي,به  فکر شهرتي در  نام

به  انسان  بودنت  نازي، که  گيري چون ره مسجد

چو در راهت ببيني کَس، غرورت کی تو کردي رام

به انسان  بودنت  نازي، که  گويي  رفته ام  در حج

ولي افسوس  اي  جانا،  زِ کارَت  گستریدی   دام

به انسان بودنت نازي، غذايت  مرغ   بريان   است

ولي  همسايه   خود   را،  نبخشيدي  از آن يک جام

به  انسان  بودنت  نازي، تو  اي  انسان  بي ارزش

براي  همنوعت  هرگز،  تو  کي  برداشتي  يک گام

به انسان بودنت نازي،که  اين  دنياي  فاني  را

ز بهرخود چنان خواهي،که ماني اندرآن  خوش کام

به  انسان  بودنت  نازي،  در  اين  دنياي  وا نفسا

بخواند  آريا  بر  تو، که  تغييري  نده  در  فام