باران

باز باران با ترانه
مثل شلاق سیه پوشان زندان
میخورد بر چوبه دار

یادم آید روز تلخ بی تو بودن
پشت آهنهای پولادین زندان
پای بسته، چشم در راه
من اسیرِ قلب ناپاک تو بودم
با دوپای خسته خود، ذهن مغشوش
راه میرفتم، چو اسبان دقلکاران و رندان
من به امّید که بودم؟
من به امّید چه بودم؟

یادم آید شوق پرواز کبوترهای عاشق
چشم بستم
با دوبال تر شده، از اشک چشمانم
و سرگردان و حیران پر گشودم

من نه دیگر خسته بودم 
من نه ديگر  بسته بودم
من کبوتر بچه ای عاشق شدم

از جنس باران
آه باران
باز باران