حالا عشق مجال اخم نمی دهد

1 )

حالا عشق مجال اخم نمی دهد

که دست بیاندازم

دور گردنت و یک شبه بیآیم

به بخارای چشمت

به سمرقند لبت

حالا

تو بیا

تو بیا تا همین جا ، در همین حوالی

ییلاقی بسازیم برای غزلی که از ایل ابروان تو

تا بلخ پلکهای من شکل گرفته است

***

2)

اینجا نه هوایی برای قدم زدن دارد

نه فرصتی برای شعر گفتن

اینجا ، فقط منم

با اندوه هایی که شب ها

دست از سرم بر نمی دارند

پیراهنم شده اند ،

خیال کابوس هایی خام

که پرم کرده اند از نبودنت

اینجا منم

با دردهایی که هیچ کس خیال کشیدنشان ندارد

***

3 )

می خواهم برگردم

به همان رنگ ِ شال و روسری دختر همسایه

به همان که سالها عاشقش بودم

به همان که هروز

از پشت شیشه ها

گیس های قهوه ای رنگت

بریده بریده

می بافتی

و من بی تاب ِ بی تابِ ،

تاب ، تاب ، عباسی

خدا منو انداخت در زمینی

که همیشه عاشقت باشم

...