بایـــد آییـــنه را دیـده بــاشی...

آتــــشـی ِ زیـر خاکســترم تا ... ســاکتم ! اعتـبــاری ندارم
با دمی گرم ای عشقِ سوزان ، شعله ام کن که یاری ندارم

تا نسیــمت وزیدن نگیـرد ، همچنان سرد  و خاموشم آخر-
عشــق ِجانپرورم  نَفحه ات کو ؟ دیگر اینجا قراری ندارم
 
پاره های دلم صاف و ساده،چون شرابی که در شیشه مانده
بایـــد آییـــنه را دیـده بــاشی؟ ! مثـل ِآنـم غُبـاری نـــــدارم
 
 درحجــابی ز سیـــماب ِ دَردَم ، تا رهایـــی... نگاه تو مانده  
هــــمتـی کـن بهـارِ امیـدم ، شک نکن... پرده داری ندارم
 
مانـده ام... روز برچیــدن عشق ، آفتاب رُخَت دم نگیرد !
مـن که یک عمر در سایه بودم ، نازکم سایه ساری ندارم
 
بـا عبــور تـو از آســمانـم ، می شـود تـازه روی نیـازم  
شـاید این خاک را آزمودی؟ دایرم ! شـوره زاری ندارم
 
با غـزل زنده می مانم آری ، بیـت های تو را می شمـارم
گرچـه در”هفت شهر”سـرودن گشـته ام شهریاری ندارم