مهتابم باش – بیهوده نشستم

هنوز آشیانه ی دلم

اشتیاق عشق !

هجوم اندوه

مکث کرده برمرداب سینه ام

شکوفه های بهارانم

همرنگِ خزان !

مهمانم ، حباب چروکیده ی شب

ودلم خوگرفته به تلخی ساغر !

مهتابم باش

میان سنگ لاخ کوره راه عشق

تا درامان باشم

 ازگزند خارهای سردرآورده ی کویردل

میخواهم بنشینم زیر پلکهای نورانی ات

سیرابم کنی ازگرمی نگاهت

با عطر شقایق گونه ی دستانت

مرهمی باشی برجویبار خسته ی چشمانم

سربربالینت گذارم

سرمست شوم ازنسیم گیسوانت

**==**==**

دیوانه ترازمن که  دراین خانه کسی نیست

آلوده به عشق هستم وُیک هم نفسی نیست

باغیست که خشکیده ترازفصل خزان است

غیر ازگل پژمرده ی من  خاروخسی نیست

گلخانه نه گل دارد وُ صحرای کویر است

بی شاخه وُ بی برشده ،جای هرسی نیست

بی تابم ازاین عشق وُ  دو رنگیِ زمانه

پوسیده دلم ازغم هجران ، هوسی نیست

دل خسته شده ، بسته شده راه محبت !

بختی که گره خورده ره پیش وپسی نیست

بیهوده نشستم  بزنم بردل خود چنگ !!

وقتی که دراین خانه صدای جرسی نیست

s@rv