میزبان ماه

آسمان قلبم آن شب میزبان ماه بود

ماه هم در آسمان از عشق من آگاه بود

می کشیدم انتظارش رخ نماید ماه من

چشم من بر آسمان و لیک او در راه بود

آمد از راه و نگاهم قفل شد بر صورتش

اولین حرف دلم یک آه از ناگاه بود

نیمه شب بود و نگارم می درخشید چو ماه

من ستاره بودم و او همچنان یک ماه بود

بوسه بر دستش زدم دستان من را او فشرد

جسمم از شوق وصالش گوئیا چون کاه بود

وقت اندک ، عشق وافر ، مردمان بد نگاه

از برای عشق بازی آن زمان بیگاه بود

من که رویای خودم پیدا نمودم شکر او

راه شب پیدا نمودم یار من چون ماه بود

بی تخلص شعر من پایان شد و تقدیم توست

این شعر نیز  واقعیتی ست که من تجربه کردم و به صورت غزل در آورده ام

کم و کاستی اش را به بزرگواریتان ببخشید

دست بوستان

رضا حمیدی راد ( احسان )