گل لاله

منم آن قصّه ي از ياد رفته

منم كاشانه اي بر باد رفته

زپا افتاده اي نالان و خسته

زدست نامرادي ها شكسته

سيه بختي كه با سختي اجينه

بد اقبالي كه تقديرش همينه

به غربت رفته اي گريان،تب آلود

زدست غم دوچشمش شبنم آلود

غمي شيرين تنم را مي گدازد

مگر خواهد زمن فرهاد سازد

به يادم مي رسد روز جدايي

گل لاله بگو اكنون كجايي

نديدي مكر آن ظالم چها كرد

تو را از من،مرا از تو جدا كرد

نبودي من شبي بيداد كردم

همه تنهايي ام فرياد كردم

شعاعي در وجودم بر ملا بود

كه بي شك ذرّه اي از ماسوا بود

كنونم گر چه خوشبختي قرينه

وليكن ديده ام اي گل غمينه