آن دل که خـدا هست مقیمش ،نـزنیـدش

یا الله

آن دل  که خــدا هسـت مقیــمش ،نــزنیـدش

با ســـــنگ بــــرابــــر نکنــیدش ،نــزنیـدش

با خلقـــت ایــن دل که بفــــــرمود تبـــارک

با هــر سخـن زشـــت به نیشـش،نــزنیــدش

جامی است پر از نور پر از ولوله ی عشق

این عاشـــق دیــوانه ،به عشقــش نــزنیــدش

این خــانه ی انوار که اسرارالهــی ســـت

احـــرام ببــــندید بــــــه دورش ،نــزنیــدش

از بام حـــرم ســـوی حــــرامان نبـــریدش

این مـــرغ قفــس را نه به دامش نـزنیـدش

یک آه مبـــا دا بکــــشد یک دل مظلـــــوم

ای بیخـــبر از خشــم خدایــش ،نــزنیــدش

با لــرزش هــر دل چــو بلــرزد همه آفاق

تر ســم که بـریـزد همه سقفـش ،نــزنیــدش

هر سنگ که  داری بزن ای سنگ دل سخت

این کودک معصــوم به سنگــش نـزنیــدش

ای کاش که دل را بــه گناهــش نــزنیــدش

در راز و نیـــازش به نمــازش نــزنیــدش