ویرانه

شبی من رخت بربندم ز بهرِ توشه ی فردا

وزین وادیِ درد آلود

که من را همنفس یا آشنایی نیست اندرآن

روم گر کاین شکسته خار مرا رخصت دهد یکدم....

که چرکین زخمِ آن اینک مرا افکنده سخت از پا

دریغا کاندرین ویرانه یِ خاموش مَاوا نیست

نه سقفی و پناهی تا که من یکدم بیاسایم

نگاهِ شب زده هاتان درش سودایِ فردا نیست...

رها زین دیو و دَد هایی که شب را دوست میدارند

شمارند روز را دشمن

ز آنان سخت بیزارم...

هوا و خاکِ این ویرانه یِ خاموش مسموم است..

برآید از کرانش هر دم افغانِ شغالی پیر

و انبوهی ز مردم پای تا سر جمله در زنجیر....

دگر ماندن ز بهرِ چیست؟

درین وادیِ غم رستن به جز رفتن میسر نیست...

. بُوَد هرّایِ باد و ابر شبهنگام آوازش

و فریادِ سپهرِ تار باشد زخمه و سازش.

 درین خاموش ویرانه نمانده مَأمنی بر جا

بباید رخت بربندم ز بهرِ توشه ی فردا .....