آفاق بسوزد

آرامش ِ هـر ســینـه چـه قـبــراق بسوزد
صــد چشمه بـه یک آفت ِ باتلاق بسوزد
از تیرگی ات،ای سُـخن ات، تار و تبـاهی
آدیـنـه ی ِ هــر حـســـرت ِ بـّراق بسـوزد
سی سال نشستم که قلم اشک بریزد
طـوفـان نـکـُنـی ، جوهـر ِ احقاق بسوزد
آرایه کـجا بود و صــناعـات ادب چیست؟
از ســردی ِ یـخ هـم لب ِ عشّاق بسوزد
در دســت دلـی دارم و کافــر بـشُـمارنـد
در ســیـنـه "علـی" دارم و آفـاق بسوزد
رنـجـیـده تـر از جـنسـم و ایـهـام و کـنایه
ســنـجیده تـرین قـافیه،مصــداق بسوزد
چون دفتـر ِ پائیـز بجـز برگ ِ خزان نیست
با واژه ی ِ " مطلوب ِ " تـو اوراق بسوزد
در خیمه ی دلها نه صفا هست و نه مروه
زنـدانــی ِ جـهـل از تب ِ خــُـنّـاق بسوزد
ترســم که سخن ســـنج ندانسته بنالد
از نـالـه ی ِ آهســتـه ی ِ او طاق بسوزد
_____________________________
سخن سنج تبریزی

http://sokhansanjetabrizi.blogfa.com/