آبـی تــرین حـضــور ِ دل نشــانه کـــرده بود
دردی چـکــیـد و رنـگ ِ نـاب ِ خـنـــده را ربود
بـر گــونه هـای سـیب ِ تـازگـــی چــروک داد
گــویـا کـمـر بـه قـتـل ِ هـر جـوانـه بسته بود
در فـصــل ِ نـوبهــار ِ زندگــی بـه رقـص ِ بـرف
بر ذهن ِ موی ِ صـحنه ها اجازه می ســرود
آه از تـو ، درد ِ پـُخـتـگـی کــه ســبـز تـازه را
در کمترین زمان به آتش اش کِـشی وجــود
آســودگــی بـه خـام نیست از مجال ِ عـــمر
بـا دردهـا نشـسـته خـنـده تـا شــود کـبــود
دیگـر بـه نقـش ِ خـود نمــی کنـد ضـرر لبـی
در زیـر خـنـده اش چـه آتـشی نهفته سـود
از عـمـق ِ خـود نمیـرسد به ذهن ِ صاف ِ ما
دریـا چـگــــونـه می ســُــرایـد از نـیــاز ِ رود؟
بـا مرگ ِ هــر غــزل،غــــزال ِ دل شـود پـدیـد
یـا دف شـود نماز ِ دل به سـینه یا که عـود
زخمی تر ازتو، رنگ ِ خنده ها چه شد،امیر؟
شـــاید کـسـی چکید و رنگ ِ خنده ات زدود
بــایــد بـه ســــوخـتـن ادامـه داد و لال شــد
تـا پشـت ِ ابــرها نـمی رود به جــز تـــو ،دود
________________________________
مطلوبی (سخن سنج تبریزی)
(مفعول ُ فاعلات ُ فاعلات ُ فاعلن)