آنسوی ذهن

- پشیمانم، چرا با یاد او
قایق تنهائی ام بر گل نشست
حیف که آن ذهن لطیف
وقف چشمان کسی شدکه به جزنامه ی من
با خطوط دیگری عاشق بود
- من ندانستم که در رویای او
بین لبهای ظریف تن او
روی اندام سپید نظرش
ردپای دیگری هم مانده بود
- چگونه می توان، آنسوی ذهن
با نگاه یار او بیگانه بود
- پشیمانم چرا با سادگی
عاشقانه، بوسه بر او داده ام
نامه هایی را که با احساس شب
در کنارش، تا سحر می خوانده ام
لای پیراهن او جا مانده است
من جوان بودم، ندانستم که او
از برای غیر ممکن بودن است
- پشیمان می روم تا بی گناه
نامه ام را ذره ذره تا کنم ./

مهدی خداوردی پور (آنسوی ذهن) اردیبهشت 1381 کلارآباد