روحی در تا ریکی

از خوانش دوباره دلنوشته زیبا مسرور شدم

درود برادرخوبم
بسیارزیبا بود

کنج اتاق، هر نیمه شب، در هاله ی دود
مردی کلافه، بی نفس ، آری غم آلود

سیگار و یک فنجان ِ چای ِ نیمه خورده
تنها رفیق ِ نیمه شبهایش همین بود

اندوه بدخیمی درونش رشد می کرد
بغضش مثال صخره ایی ، اشکش چنان رود

حسرت برای وقتهای رفته از دست
بازهم دوباره دیر شد ، آری چقد زود!

خرداد و شهریور چه فرقی می کند با ز
در امتحان زندگی تجدید و مردود

چیزی برای دلخوشی دیگر نمانده ست
وقتی حساب خنده هایش گشته مسدود

کنج اتاق، هر نیمه شب، در هاله ی دود
مردی کلافه- بی نفس – آری غم آلود

سلام بسیار زیبا استاد گرانقدر
یاد یکی از اشعار خودم از کتاب هوای بیست سالگی افتادم

یک ماهی سپید که در تنگ آب بود
با دستهای آبی خود می کشید رود
آن سو کنار پنجره در کنج یک قفس
در دل پرنده ای به هوا بال می گشود
و ...شاعری که بعد تو بیگانه شد و رفت
رفت و تورا به لهجه ی دیوارها سرود _
در خود مچاله می شود و تار می تند
بر خشت خشت این دل تنها دل کبود
باور کن اینکه شاعر تنهای چشم تو
بی شک اسیر حادثه ای عاشقانه بود
که اینچنین غریب و زمینگیر و سر به زیر
بی تو ، به شعر و فاصله ها رفت و خو نمود!!!

لیلا باباخانی
اشعار سال های 82 _ 80 هوای بیست سالگی

درود برشما

درود بر شما
زیبا بود

درود برشما قلمت نویسا

تنها رفیق ِ نیمه شبهایش همین بود

زیباست... زیبا