یک من ِ تنها میان ِ جان و یک من در قفس
شعر می بافد غم ِ من بهتر از هفتاد کس
با من ِ بی من بگو ، از من چه میخواهد دگر ؟
از من و من های ِمن ، در من چه می ماند مگر؟
من که با من های من ، دست ِ رفاقت داده بود
سال ها من را به دوری از من عادت داده بود
نیم ِ من با شاعری همزاد و نیم ِ دیگرم
می شود همخواب ترس آن من ِ بی یاورم
گر من و لیلای ِ من با شعر ها مستی کند
پس چه کس با آن من ِ بی مایه همدستی کند؟
با من ِ از من گریزان غیر ِ من ، کس یار نیست
هیچ کس جز من برای من که بی آزار نیست
سال ها من را گرفتند از من ِ وا مانده ام
ما شدن را از من ِ عاشق تر ِ من رانده ام
من به جرم ِ بی منی در پیکر من حبس شد
روح ِ من بی من میان ِ قوم ِ دشمن حبس شد
از من ِ کوچک تر از من های ِ من ، الگو بگیر
از گُل من یک گلاب ِ تازه و خوشبو بگیر
من همانم کز من ِ من می گریزد در خفا
آن من ِ پنهان ِ من کی می دهد من را شفا ؟
من به غیر از بوسه بر سیگار و بر شعر و غزل
معصیت هرگز نکرده با من از روز ِ ازل
من به من های ِ من و من های ِ روح ِ خسته ام
همچومن های ِ فروغ ِ جاودان ، وابسته ام
این من ِ رسوا کجا و آن ِ من ِ * حافیض ِ جان
از من ِ بی مایه هم شعری پر از من را بخوان
من من ِ من کی شود همچون من و من های او
ای من ِ من ، با من ِ من های من ، هذیان مگو
از همین هفتاد من یک من نشد نیمی ز من
من فقط با من مدارا می کند در این بدن
مثنوی بسیار زیبا و دلنشین بود