یار غلط انداز

آهسته روان خواندم و بَر شد تو نامَت
در من عشق نشست چون تو خواندم
گشت صدایم به گلوْ باز چه توان گفت 
صخره ی پرتگاهِ جهانْ پرواز بس است
بال کِشانْ دست تو ندادم که پَر بِکِشی
که بگویی یکی پَر و باز یکی بی پَر و بال
حال فهمیدم و فکر تو من نیز وفا جوی
گر توان رفت به تحلیلْ باز حل است 
شِکَر گر شُکر کندْ تلخ را چه کام است
اعتدال چشانیده هر سوْ سردی و گرمی
پس ای یار غلط اندازْ با من از چه گریزان! 
سرمای تو میشِکند به گرمیْ شیشه ی دل
وضوح است که وضعِ دلم شفافْ به تو
بگیرد رُخِ جان را که سرما زده در خویش
بجویَد رُخِ دِلبَندِ تو را حرفِ تو زیباست
حیف که بازخواست تو من را میشِکند
بهتر آن است که بابِ دلم گوش کُنی
دوستت دارمْ آری تو بخواهی و بخواهی