مبتلا

محو ‌نگاه تو شده این دل مبتلا بِهم
از تو جدا نمی شوم گر ز خودم رَهم رَهم
ژاله کجا لاله کجا نسترن و یاس کجا
بوی خیال تو کجا شَرح چرا شَرح دهم
گاه دلم گواه باش مَسخ و خمارم و فقط
تاج غلامی تورا بر دل و‌جان و سَر نَهم
آن دَم و آن لحظه که تو پِلک به ناز می زنی
وَجد به‌من رُجوع کند تا که لبان خود گَزم
نوح تویی نشان تویی آن دم پر توان تویی
مُحو‌ مَنم مُسخ تراز مَسخ به جام تو خَزم
از دَم اولین که دل رفت به یک‌نگاه تو
قِید بَرین بِهشت را بر نِگه تو من زدم
هوش زسر رُبودی و نقش به جان و دل زدی
از دل نثر کندهام تا به تو شعر تَر جَهم
وای از این‌همه خُمار در نِگه نِگار و یار
چون صَنمم شدی زِمن رفت مَنم مَنم مَنم
رَحم کن و نگاه کُن تا که بَسانشعر تَر
واج شوم واژه شوم مثل‌نسیم خوش وَزم
اُوج من و عُروج من تشنه تر از عطش مَنم
این نه مَنم که من توام من نه مَنم نه من‌مَنم

# حسین گودرزی""تشنه""

۱۴۰۲/۰۶/۰۱