عالم دیوانگان

عالم دیوانگان

دل را همی خواهم زدن بر موج دریایی دگر
خود را رها سازم مگر از نام رسوایی دگر

از پای تا سر سوختم تا پرده بگشاید ز رخ
دیوانه این دل باز هم دارد تقاضایی دگر

دلدار من دامن کشان هر دم بپیچاند مرا
دیوانه تر از او منم دارم تمنایی دگر

چشم انتظارم تا کند یک گوشه چشمی مرا
دلدادگی های من و از اوست حاشایی دگر

سر را سپردم بر کمند طره گیسوی  او
اما در آن شوریده سر افتاده سودایی دگر

آن بت که عمری شیره جان را بپایش ریختم
افسوس دل را در گرو بگذاشت در جایی دگر

در کنج این میخانه ها کردست سرگردان مرا
وانگاه خود سر می کشد از جام مینایی دگر

پا را نهادم نیمه شب بر عالم دیوانگان
دیدم سراسر محفل انس است و دنیایی دگر

هر دم دل دیوانه را بر کوه و بر صحرا زنم
تا شهسوار عشق را بخشم تجلایی دگر

اندیشه فرهاد را با تیشه شیرین میکنم
افشا کنم افسانه مجنون و لیلایی دگر

بنشسته دیگر بر لب بام آفتاب عمر من
نا کرده چشم مست را سیر از تماشایی دگر

فرصت شمار این دم #یگانه صحبت یاران جان
شاید نباشد فرصت دیدار فردایی دگر

#امیر_وحدتی_یگانه