هوای بی‌کسی

عشق، چون آمد، سر و سامان گرفتم
چون درختی خشك بودم، جان گرفتم

از غمت، ای آسمانِ بیقراری
مثلِ ابرِ غمزده، باران گرفتم

همچو "مولانا"ی دور از "شمس تبریز"
حالِ درویشانِ سرگردان گرفتم

تا بسوزانم هوایِ بی‌کسی را
آتش از گرمایِ تابستان گرفتم

وصلِ تو، مرهم شده بر داغِ قلبم
از فراقت، دردِ بی‌درمان گرفتم

عمر، کوتاهست و مانندِ حبابی
چشم تا برهم زدم، پایان گرفتم