اقبال

درود
شعری زیباست با وزنی بسیار گوشنواز: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (فع‌لن) [ں _ ں _ / ں ں _ _ / ں _ ں _ / _ _]. شعر گفتن در این وزن آسان نیست امّا شما در این کار موفّق بوده‌اید جز این که در دو سه مورد دقّت کافی نکرده‌اید:
1)
خیالِ جنگِ درونش به ناکجا برده
مرور کرده تمامیِ حال و احوالش
• هجای مشترک قافیه در این شعر «ـارش [ârash]» است و این در کلمۀ قافیۀ «احوالش» وجود ندارد. در اشعار کلاسیک چنین کاری مرسوم نیست ولی در شعر نو نیمایی گاهی از همین روش برای ایجاد نوعی تکرار آوایی بهره گرفته می‌شود، که بحثی جداگانه است. قابل ذکر این که تبدیل را به لام در زبانهای ایرانی متداول بوده است...

2)
نشسته با خودِ ویران مجادله اول
سپس تمام دلش را سپرد به آوارش
• «به» در مصراع دوم اضافه بر وزن است.

3)
که "هر که چهره برافروخت، نه دلبری داند"
دل است و لذت اظهار عشق و اقرارش
• این «نه» که به شعر حافظ افزوده شده، اضافه بر وزن است. خودِ مصراع حافظ در اساس چنین است:
«نه هرکه چهره برافروخت دلبری داند»؛
یعنی بر وزن همین شعرتان. لغزش به این خاطر ایجاد شده که شما بجای «نه» در آغاز مصراع حافظ «که» را نشانده‌اید که فضای همان «نه» را اشغال کرده است امّا یک «نه» هم پیش از «دلبری» اضافه کرده‌اید؛ همین (نه) در اینجا هجای اضافی است.


4)
«دار» به عنوان بخشی از کلمۀ قافیه سه بار تکرار شده است تقریباً به یک معنی؛ در: «تب‌دارش»، «عزادارش» و «نگهدارش». متداول است که از چنین تکرارها پرهیز شود...
قلمتان نویساتر