شب طوفانی رفت

آنکه جان در تب او با غم  پنهانی رفت
شب مهتاب رسید و شب طوفانی رفت

آنقدر ریخته در سینه غمت بر سر من
که دل آوار شد و در پی ویرانی رفت

به خدایی که مرا عاشق او کرد قسم
که مرا عقل و دل و دین و مسلمانی رفت


سالها طی شد  و ایام جوانی را برد
شوق دیدار تو با دیده بارانی رفت

بی تو در بستر شب مردم و هی زنده شدم
آه از این عمر که با بی سر و سامانی رفت