کاشکی

کاشکی هیچگاه بزرگ نمی شدم

طفل باقی می ماندم،

غم را نمی شناختم،

مصیبت را نمی دیدم

و هرگز آه ...

                       گناهی نمی کردم.

کاشکی،

               کاشکی

وقتی صبح می شد،

دوباره گنجشگان مرا صدا می زدند

و مادرم ،

            چند بار پی هم صدا می کرد

برخیز که مکتب ات دیر میشود.

کاشکی،

                   هیچگاه در مکتب کامیاب نمی شدم

و در کلاس اول می ماندم

من به آن مشق های رنگه

به آن ورق های پراگنده

و به ساعت رسم عاشق بودم

یادم است،

                   روزی *بارزنگی  کشیده بودم

بچه های هم کلاس می گفتند این چه است

من می گفتم بارزنگی

بچه ها می گفتند بارزنگی چه است

من می گفتم مادر بزرگم برایم گفت

هرگاه بزرگ شدی می شناسی

من هم در اسطوره های او شنیده ام

شاید شبیه این باشد

                                و شاید هم زشتر.

کاشکی هرگز بزرگ و کامیاب نمی شدم

طفل باقی می ماندم

همیشه می کشیدم بارزنگی را

کاشکی هرگز نمی شناختم چهره دیگر آدمی را.

*بارزنگی در قصه های اساطیر  فارسی دری آمده،  همچو دیو است.

همایون خوشبین (هروی)