میل رهایی

 رهایی 

ای خفته در خیالم؛ میل رهایی از بند
برخیز؛ جان سپردم در جسمِ روح در بند

جان در اسارت شب محصور گشته روحم
شادی ز دل گریزان غم گشته یار و همبند

بازآ بگو کلامی از لحظه ی رهایی
کی می شود، به سویم، آید نسیم لبخند

پیوسته انتظارم، وقت رها شدن نیست!؟
یارا به کی زدایی غربت ز جانِ دلبند!

شاهد به شعری از تو داغ دلش نشد سرد
بازآ رها کن این جان درد است جبرِ پیوند

             فریباحسنی ✍شیوا_شاهد