بهار عشق

    فصل بهار، با ورقی از کتاب عشق    
آمد گشود، پنجره را رو به قاب عشق
  پاشید اشک شوق، به دامان کوهسار  
پالوده شد، هوای زمین با گلاب عشق
پَر زد، کلاغ یأس ز باروی روزگار  
برگشت، با امیدِ مضاعف عقاب عشق
باران زدود، گردِ ملالت، ز تاک زار  
پاکیزه شد لقای بقا، با خضاب عشق
رامشگران، مباشرِ شوری کهن شدند  
با گام های تازه تری، در رباب عشق 
مرغی که، عاشقانهٔ غمناک می سرود  
شد آشنای طعمِ طرب، با جناب عشق
 هر کس رسید، دادِ سخن داد، از وداد  
سالوس هم، کشید به سیما نقاب عشق
  با رقص نور و نم نم باران، شد آشکار  
رنگین کمانِ دلکشی از بازتاب عشق
   آمد، صدای شیههٔ اسبان ز هر طرف    
شد نیزه دارِ قافله، پا در رکاب عشق
دستی نوشت، نسخهٔ عالم به نام عشق  
جمعی نهاد، جان به رهِ فتحِ باب عشق
آمد ندا، ز سوی بهاران، که هان مکن  
دیگر، جدا حساب مرا از حساب عشق
آکنده است، فصل بهاران ز نورِ عشق  
زیبنده است، مجلسِ گل با شراب عشق