تابش آیینه

حرف ایینه

به فروغی که تو را کرد چراغِ سرِدست
تابش ات بر نظرِ شب منشان خوش ننشست
پرده بر نقش درخشان تو باید بکشند
مردم شب کده این جمعیت سایه پرست
هرچه کردند نپیوست بهم سایه و نور
علم پیوند زدن خورده در این باغ شکست
پاک کن آینه ات را زغم گرد و غبار
تا به شبهه نکشد کار دلت را رخ پست
شکوه از نظم بهم ریخته ی ما کردند
هیچ توفان زده ای قافیه را خوب نبست
منِ بیرون زده از وهم و خیالات سیاه
حرف آیینه به گوش تو نشست و ننشست