رز سفید من

چون سبزه ی دل خشک نشد از سردی
هر باند رسید ، آمد و آغوش گرفت  
یک عمر سپیدی ثمرش بود و نهان
با یک رژ قرمز  رز دل  دوش گرفت 

صیلی زده سیلی که غم آورد زه چشم
بر گونه ی من دشت رزی کشت شده
تا رنگ به رخ داشته هر فرزانه
چیدند و دلم له شد شده چون زشت شده
 
سبزیم ولی ساکت و بی رشد و نمو
این سبزه ی مصنوع نبینید به دشت
معشوق نتابیده به ما ای مردم
بر ریشه ی ما اشک نکردست نشت 

با تشکر از زینب عزیز که شعر منو دکلمه کرد