غزلباران

دورِدورِ  دورتر   ،  در باغ   ِسبز  ِتوت ها 

اندکی هم دورتر در شهر شعر وسوت ها 

بادبادک های    رنگی   خودنمائی  می کنند 

برفراز آسمان ...گل می دهد باروت ها 

میهمانم می کند در یک غزل  بانوی   من 

قصه های   گم شدن  ،  افسانه   ماموت ها 

لذت  پائیز و باران می دهد  گویا  غزل 

بوسه باران می شوددرسرزمین  لوت ها 

می چشاند  آتش   نمرود   ،   ابراهیم  را 

می برد در باغ طوبی چهره ی  فرتوت ها 

می کشاند این غزل  بانوی  باران تا  کجا ؟ 

این سر بسپرده دل در آتش  هاروت ها 

من چه دل تنگم چه خاری می خراشد دیده را 

باز آیا می شود  پلک ترم با  فوت ها  ؟