فردای جنگل

سلام و عرض ادب خدمت یگانه گوهر درخشان شعر ناب
بسیار زیبا سرودید و بر دل نشست.
به کار گیری ردیف اسمی، کار شاعر را بسیار دشوار می کند و اینکه چنین از پس آن برآمدید، نمایانگر توانایی شما در سرودن است.

اما
اگرچه چوب خط پنجره سبز امروزم پر شده، اما واقعا حیفم آمد که این نکته را تقدیم نگاه عزیزان نکنم. امیدوارم مرا ببخشند.

گاهی شاعر در شعر خود از تضادی آشکار استفاده می کند. برای مثال:
دوستان و دشمنان را می شناسم من
به وضوح مشخص است که دوستان در تضاد با دشمنان است.

اما گاهی شاعر بسیار هنرمندانه و رندانه از تضاد محتوایی بهره می برد. مثالی از نظامی بزرگ:
پایان شب سیه، سپید است

در اینجا اگرچه تضاد میان سیاه و سپید آشکار است، اما آنچه این تضاد را هنرمندانه تر می کند این است که شاعر از تضاد کنایی بهره برده است.
یعنی شب سیاه را کنایه از شب فراق یار دانسته و صبح سپید را کنایه از صبح وصال.

در شعر فردای جنگل نیز یک نمونه تضاد محتوایی دلنشین مثال می زنم:

غبارِ غم ببارد زآسمانش
نشیند بر قد و بالای جنگل

لازمه ی باریدن، حرکت به سمت پایین است. هم چنین است لازمه ی نشستن. بنابراین این دو واژه با هم تناسب دارند.
لازمه قد و بالا داشتن، حرکت به سمت بالاست. اینجاست که این تضاد محتوایی خود را نشان می دهد.