به که گوید؟

سروش 1

آن که ماندَه ست بین بدتر و بد

چه بگوید؟!   کجا گلایه کند؟! 

تا به کِی از دلش فغان بچکد؟! 

آتش بی صدا ست. 

سروش 2

بادی از شرق می وزد گاهی

بادی از غرب و آنچه آگاهی

قاصدک ها به بادها، راهی

و نهالان به فتنه ی طوفان

مانده از ریشه اش درخت کهن. 

سروش 3

من نه همچون شما از اینهایم

نه چو آنهاست رایم و جایم

طعنه ها می خورم از این و از آن

هدف موج هاست دنیایم

در وسط، جاری اند کشتی ها. 

شعرسروش:
 گونه ای از شعر پیشرو،  اصالتاً برای کوتاه سرایی و برپایه ی همانندگریزی در لَخت پایانی.
در سروش معمولا لَخت های غیر پایانی،
در زنجیره ی یک یا بیش از یک قافیه ای می آیند و لخت (یا لخت های) پایانی
 در قافیه یا طول یا... متفاوت و برجسته است.
 در سروش سعی می شود نگاه و بیان، تازگی و طراوت داشته باشند. 

شعر پیشرو:
 آمیخته ای از شعر سنتی و شعر نو و گاهی همراه با برخی ویژگی های تازه یا کم تر پرداخته شده، همچون وزن پردازی پیشرو، قافیه_آهنگ، ردیف واره و.... شعر پیشرو، گونه هایی دارد همچون 
سروش، سه گلشن، شعر سبز یا چندآهنگ و شعر تک و به گمان ما شعر سه گانی. 

مکتب ادبی نورگرایی:
مکتبی نوپا و بومی، برپایه ی 
ترسیم طبیعت و سنت با قلم موی معنویت بر بوم پسامدرن یعنی جهان امروزی. 
مکتب ادبی نورگرایی، بطور ویژه دارای ویژگی های مذکور است و  در گونه های شعر پیشرو به کار می رود‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ولی بطور عام و در کاربردی گسترده، هر سروده ای در گونه های شعر پیشرو را می توان زیرمجموعه ی این مکتب دانست‌‌‌‌‌‌؛ چرا که آمیختگی های کهن(سنت) و نو، از اشتراکات آنهاست. 

چه خوب اگر شما هم به جمع سروش سرایان بپیوندید!