هرگز از خاطرم نرفتی

هرگز فراموشت نکردم در شمالی ترین نقاط زمین و سردترین نقاط سیبری بدون لباس گرم و آتش نشسته بودم اما در خاطرم بودی ، از روی سنگ فرش های خیوه تا خیابان های گلباران توکیو قدم زدم اما در خاطرم بودی ،از دیوار چین گذشتم و در رود گنگ شنا کردم و تا دره های پنجشیر دویدم اما باز فراموشت نکردم،از زمین های زعفران خراسان تا رود کارون رفتم از اروند تا خود ویرانه های طاق خسرو ترانه خواندم اما باز به تو فکر میکردم ،از اهرام ثلاثه تا انتهای کالاهاری رفتم و از آنجا در اقیانوس های پرتلاطم خود را رها کردم و پیکر نیمه جانم در سواحل شیلی به گل نشست اما حتی در اوج بی جانی ام در خاطرم بودی از دامنه های سرسبز هندوراس تا خود آلاسکا و از آنجا تا جایی که جهان به پایان میرسید رفتم و باز لحظه ای از ذهنم فراموش نشدی،میدانم ندارمت و به اندازه حافظ در کنار کشتی که دلتنگ شیراز بود دلتنگت هستم و حتی به فراسوی ماورای باورهای مولانا هم برای بدست آوردنت آمدم،هرکاری کردم از خاطرم نرفتی،بعد از تو هر راهی رفتم از تو دور نگشتم هر جمعی که نشستم تنها بودم و هر دشتی که رفتم در حصر،چه کسی دیده که گل لاله آرزوی چیده شدن کند و غزال آرزوی دریده شدن آری تا روزی که روح در بدن دارم فراموش نخواهی گشت ای کسی که نداشتمت اما داشتمت در باورم ای هدیه ی الهی پروردگار و ای یار سیاهی لشکرم.نویسنده میلاد غریبی زاده از کتاب پرونده های بسته نشده