کور شد آن دوق که من داشتم

درود،

- سرآغاز سروده برای دواندن کره‌اسب پا برهنه‌ی ذهنم بدنبال زرده علفی در تپه‌زار مفتعلن مفتعلن فاعلن به اندازه‌ی کافی سراب نبود، اما دواندمش، چون مشتری سخن این سراینده‌ام.

۲ بار «آه» آمده است. «آه» دوم(که در بند سوم است) پذیرفتنی‌تر از نخستین است(بند یکم).

سنگ صبوری که سرم را شکست جالبه.
«داغ» جدایی کمرم را شکست، سرد و داغ شدن قابلیت شکستن اشیای شکننده(Brittle) را دارد. اما از شخصیتی مانند «کمر» انتظار می‌رود که چکش‌خوار باشد.
به گمانم تأثیر ضربه‌ی جدایی به چیزی مانند «پتک» شبیه‌تر است.

در این بیت:
قسمت من آینه‌ی دق نبود
سهم من از پنجره هق هق نبود

تکرار مفهوم «بهر» باری بصورت قسمت و دیگربار بصورت «سهم» زیبایی دارد. اما به جز این، «قسمت» دلیل دیگری برای حضور خود در مصرع نخست نمی‌بیند. شاید کمی از آن زیبایی کاسته شود، اما «کاش کمی» یا عباراتی دیگر هم می‌توانند «قسمت من» را از پاسخ به چرایی حضور در آنجا معاف نمایند.

شک به دل افتاد... :
شاید برای خود من لحظات «شک» لحظاتی نادر باشند، بیشتر اوقات یا صفر ام یا یک و تغییر موضع در مدت‌زمان کوتاهی رخ می‌دهد. البته این را نوشتم تا توجه روان‌شناس‌های شاعر را هم به بحث‌مان بکشم.

«شانه‌ی دیوار» را در گوگل زدم، وب‌سایت مشهوری(که ادعا می‌کند یک استارت‌آپ است) نشان داد با یک عالمه شانه برای فروش.

این بیت:
سنگ اگر شیشه‌نگهدار بود
بخت کمی با دل من یار بود

با اینکه به قول بزرگان «کلیشه‌ای» به نظر میاد، باز هم میشه در زاویه‌ای دیگر عمیقش شد و به‌بهی گفت.

بند آخر، شبیه شعرهای دیگر شماست. یعنی به گمانم انگار میدانی پتانسیلی، ذهن‌تان را به سمت اینگونه سرودن سوق می‌دهد، گاهی(مثلا حالا) هیجانی و به دنبالش انرژی ای برای فرار ذهن از آن میدان جذب می‌کنید. تا جایی که آن انرژی کمک می‌دهد متفاوت می‌سرایید اما دیر یا زود انرژی ته می‌کشد و آخر شعر می‌رسد که شبیه همان نقطه‌ی تعادل همیشگی می‌شود.

سپاس