سال 1401 مبارک

درود شاعر گرامی
نوروزتان پیروز
سال نو مبارک
قرن جدید مبارک
امید که تا آخر قرن خرم و خوش بسرایید
موفق باشید

بهترین ها نصیب تان

سلام و درود و عرض ادب
سال نو و سده ی نو، برشما بزرگوار،
خجسته باد!
به امید بهترین ها در پناه خدا

رخصت که سه گلشنی بهاری در هوای لطیف شمال بویژه
شهر بهارنارنج بابل، تقدیم تان کنیم:


مکتب ادبی نورگرایی
شعر پیشرو
گونه ی شعری سه گلشن


(آغازگر:)
بولواران پاک سبز و سپید

کوچه های نجیب خاطره بار

"رود" و "نارنج دار" و "سنجاقک"

شهر زیبای من! سلام و درود

(بدنه یا پیکره:)
حیف باشد اگر نپردازیم ماجراهای سبز زیبا را

بگذرد عمر و ما گذر نکنیم بوستان های پاک سیما را

مهر، وقتی لطيف می خندد، مثلا در پگاه روزی نو

حیف باشد نیاوریم بجا، آن همه حُسن عالم آرا را

قاصدک ها - که ناز می رقصند - شعر کوتاه راز پرواز ند

سبزه، درياچه، باد، نیلوفر، می شناسند شیوه ی ما را

جیرجیرک اگرچه زیبا نیست، کم تر از شاهد فریبا نیست

همّت عشق را بنازم من‌‌‌؛ بُرده دل، دلبر شکیبا را

شهر، شهر بهارنارنج است؛ حیف باشد اگر نباشی مست

من ام و گلشن تغزّل ناب‌؛ این چنین عاشق ام‌ غزل ها را

در هوای لطیف بارانی، آسمان آمده به مهمانی

مِه، لطیف و شریف می بوسد بیدلان مسیر بالا را

(پایانبخش:)
در شِگِفت ام چگونه می مانند

بعضی از مردم

این چنین قهر با ترانه ی آب

در خیال سراب

همچنان بی خیالِ

این همه

عشق.

(محمدعلی رضاپور)