سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 2 آذر 1403
    21 جمادى الأولى 1446
      Friday 22 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        جمعه ۲ آذر

        آتش انحصاری

        شعری از

        نوید عباسی

        از دفتر شعرناب نوع شعر غزل

        ارسال شده در تاریخ دوشنبه ۱ آذر ۱۴۰۰ ۰۳:۲۵ شماره ثبت ۱۰۴۹۷۲
          بازدید : ۱۵۴   |    نظرات : ۱۲

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر نوید عباسی

        روبهی در جنگلی کردی  به  سر
        حیله هایش هم دگر رفتش به در
        هیچ گوشی هم دگر گولش نخورد
        مکر هایش را به کلی باد برد
        فصل سرما بود یک چندی زمان
        میزدش در جنگلان دوری شبان
        می بگشتی سرپناهی تا که شد
        بر رهانی جان بی گرمای خود
        دید غاری سرد، اما بس شِکُفت
        چون که از باران تواند او نهفت
        رفت تا در آن  کند شب را به صبح
        تا که شاید آسمان بندد به  صلح
        رفت در کنجی و کردش او قرار
        گفت ایزد من ز وضعیت درآر
        ناگهان برجست او از جای خویش
        قبل آن دم کز خورد از مار نیش
        اژدها بودش که ماری بس سترگ
        کس ندیدی اینچنین سروی بزرگ
        او که دیدش در چنین سرمای سرد
        آخرش گر در رَود خواهد به مَرد
        برفکندی سنگ را او از زمین
        گفت رو دور از من ای بی سرزمین
        چون که اقدامی به نیشش کرد مار
        بربزد آن را دمادم سنگ خار
        گرچه این سنگ از کنارش برگذشت
        لیک با برخورد او برقی بگشت
        لاجرم آتش به کندی گُر  گرفت
        مار از آن ترسید و تندی ره گرفت
        هم در این اثنا که روبه این بدید
        آتش از پیوند سنگ آمد پدید
        کم بترسیدش نکردش او فرار
        در کنارش رفت و کردش او قرار
        هچنان با چشم بازش بنگرید
        دید سرمایش شد استش ناپدید
        گفت با خود چیستش این بی همال
        تا کنون بودش کجا این بی مثال
        بعد چندی دید این سرخین گران
        می‌خورد شاخی و برگی بی دمان
        پس بگفتش اینچنین گُر می‌گرفت
        شاخ و برگی دیگر آوردن گرفت
        بعد از آن هم در کنارش رفت و خفت
        تا که شاید اندر آن رویا بسفت
        روز بعدش چون بگشتش او ز خواب
        دید، آن سرخین دمانش گشته آب
        لاجرم شاخی و برگی بر گرفت
        تا که شاید او تواند  گُر گرفت
        هی بزد سنگ از پی‌اش تق تق کنان
        تا برآید از دمش سرخی چنان
        ناگهان دیدی از آن نوری فشان
        گفت، آن دم یافتم من رازشان
        بعد آن فکری به مغزش ره گرفت
        فکر هایش نیز  بودش بس شگفت
        گفت، اینک در چنین سرما شبان
        زندگی من می کنم همچون شَهان
        من توانم در چنین سرمای سخت
        برفروشم این چنین گرمای تخت
        در همین فکرت ببودش چَن  زمان
        زاغکی آمد به سویش ناگهان
        گفت، این آتش کجا بودش همی
        در چنین سرما نیابد کس کمی
        گفت روبه آتشس پس اسم او
        از کجا دانی تو این را زود گو
        گفت من زاغم به هر جا پر کشم
        هم در این ده هم در آن ده سر کشم
        من نباشد منزلم در جنگلان
        بلکه هم باشم به هر ده هر زمان
        مردمان آتش نهادندش  به  نام
        می کنندش روشن آن را وقت شام
        حال اینک هم  تو گویش، مرد رنگ
        از کجا آوردای این را  به چنگ
        گفت روبه این دگر رازم ببود
        تو نکن خود را به هر آشی نخود
        زاغ چون دیدش که چیزی او نگفت
        پر گرفتش او، بد آمد زین نهفت
        گفت روبه من روم نزدیک شیر
        او همان باشد که هستش بس دلیر
        من بباید آرمش اینک به چنگ
        چون که او باشد به کارم وقت جنگ
        این بگفتش آمدش در جنگلان
        تا که او آرد به چنگش در نهان
        بعد چندی دید شیر آمد پدید
        همچو او شیری به عالم کس ندید
        هر نخ از یالش ببودی چون کمند
        گو که صیدان را به آن آری به بند
        چنگ هایش آب دیده آهنست
        نیش هایش هم تو گویی خنجرست
        گفت روبه شیر را در آن زمان
        چون تو شیری من ندیدم در جهان
        شیر گشتش شادمان امّا خفا
        او نکردی برملا بر او رضا
        گفت، ای روبه نکن هی قصد جاه 
        کار اصلی گو نکن من زا به راه
        گفت روبه من بدارم در سرم
        ایده هایی پر ز گوهر  پرورم  
        گر تو باشی درکنارم پای کار
        میکنم گنجی تو را اینک نثار
        گفت شیرش آخر ای بیهوده گو
        کی بباشد چون تو را گنجی نکو
        گفت گر خواهی ببینی گنج من
        حاصلم را، گوهرم را، رنج من
        در فلان ساعت تو آ در غار من
        تا ببینی گنج این دستار من
        شیر گفتش پس من آیم تا به غار
        تا همی بینم به چشمم آن نثار
        رفت روبه آن زمان در منزلش
        کرد او آماده خنزل پنزلش
        آتشی افراشت و کردش او قرار
        تا که شیرش آیدش نزدیک غار
        بعد چندی شیر در غار آمدش
        دید او آن، آتشین کارآمدش
        گفت روبه را که این چی باشدش
        این وسیلت، چون به کارم آیدش
        گفت، آتش باشدش نامش، همین
        رو تو در او نور و گرما را ببین
        ما توانیم در چنین سرما شبان
        برفروشیمش به کالایی گران
        در شبان آتش بَرَفروزیم به غار
        همگنان را هم به‌برخوانیم به کار
        هر که از آتش بخواهد سَهمکی
        باید از مالش بکاهد اندکی
        ما توانیمش که از دررنده خو
        بر بگیریمش شکارش نو به نو
        گر ندادش بر رمی بر او شما
        در دمادم بر دَری او را شما
        بعد از آن  کردن توافق یک دگر
        تا که باشن همدگر چشمانِ سر
        روز اول گرد کردن شاخه‌هان
        آتشی  افروختندش در نهان
        گرد آوردش کناری آن دَدان
        کرد با آن ها توافق ها چُنان
        گفت گر خواهین درین سرمای سخت
        سر نهیدش بر چنین گرمای تخت
        باید از فردا من آریدش شکار
        ور نه این آتش، نباشد  پای کار
        گر کسی خواهد کند آشوب و شور
        آنگه آن شیرش کند آن را به دور
        لاجرم کردن توافق آن دَدان
        تا که از جان برْرَهن سرما شبان
        بعد چندی دبّه کردش در قرار
        گفت زین پس گر بخواهیدش به غار
        سر کنیدش این شبان را تا بهار
        نزد من، آرید دو چندان آن شکار
        خفته بختان چون بدیدن آن زمان
        از چنین آتش نشاید سر گران
        پس پذیرفتند و کس هم دم نزد
        این چنین ظلمی کسی بر هم نزد
        انحصار است این که ظلمش در شبان
        می دهد جولان دمادم بر ددان
        چون که آتش منحصر بر  روبه است
        قیمتش هم لاجرم پس  تا مه است
        بعد چندی خسته گشتن آن ددان
        تا به کی آن ها توان دارن به جان
        هی شکار خود به آن روبه بریم
        خود شکم خالی به خواب اندر رویم
        بعد آن دیگر نرفتندش به غار
        خود بکردندی به تدبیری مهار
        سخت کردن روزگاران را به سر
        تا کنن تقدیر خود زیر و زبر
        شیر و روبه چون بخوردندی فزون
        پس نمیکردن چونین عادت برون
        در شکاری هم دگر قصدی نبود
        تنبلی هر چی توان دارن رُبود
        لاجرم کردن بَها را تا به زیر
        تا که شاید آن ددان آرند گیر
        آن ددان رفتن به سوشان پای کار
        تا کنن باری توازن برقرار
        چون ببودن متحد با هم ددان
        ظلمشان از بیخ و بن کندی، بدان
        گر تو خواهی انحصار آید به زیر
        تا نباشد اتحادی بس دلیر
        رخ نخواهد دادَن این سان  اتفاق
        پس بباید متحد با هم اتاق.
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        عباسعلی استکی(چشمه)
        سه شنبه ۲ آذر ۱۴۰۰ ۱۲:۴۶
        درود بزرگوار
        بسیار زیبا و طولانی بود
        موفق باشید خندانک
        نوید عباسی
        نوید عباسی
        پنجشنبه ۴ آذر ۱۴۰۰ ۰۱:۰۹
        سپاسگزارم از لطف شما
        ارسال پاسخ
        مینا امیریان(خورشید)
        سه شنبه ۲ آذر ۱۴۰۰ ۰۹:۴۷
        درود مثنوی زیبایی از شما خواندم
        قلمتان مانا
        نوید عباسی
        نوید عباسی
        پنجشنبه ۴ آذر ۱۴۰۰ ۰۱:۰۹
        ممنون از توجه شما 🙏🏻🙏🏻
        ارسال پاسخ
        امیررضا خانلاری (وکیل الشعرا)
        سه شنبه ۲ آذر ۱۴۰۰ ۱۷:۳۱
        سلام و درود دوست عزیز خندانک
        ایده و اجرا هر دو دلنشین بود خندانک
        نوید عباسی
        نوید عباسی
        پنجشنبه ۴ آذر ۱۴۰۰ ۰۱:۰۹
        ممنون دوست عزیز و همراه❤️
        ارسال پاسخ
        طوبی آهنگران
        سه شنبه ۲ آذر ۱۴۰۰ ۱۸:۰۶
        با سلام. آرزوئ. موفق برا شما بزرگوار
        نوید عباسی
        نوید عباسی
        پنجشنبه ۴ آذر ۱۴۰۰ ۰۱:۱۰
        سلام، بسیار از لطف شما ممنونم
        ارسال پاسخ
        طوبی آهنگران
        سه شنبه ۲ آذر ۱۴۰۰ ۱۸:۰۷
        خندانک
        طوبی آهنگران
        سه شنبه ۲ آذر ۱۴۰۰ ۱۸:۰۷
        خندانک
        علیرضا مرادی( مراد )
        سه شنبه ۲ آذر ۱۴۰۰ ۱۸:۴۱
        سروده زیبایی است
        درودتان باد
        خندانک خندانک
        خندانک
        نوید عباسی
        نوید عباسی
        پنجشنبه ۴ آذر ۱۴۰۰ ۰۱:۱۰
        ممنون از محبت شما 🙏🏻🙏🏻
        ارسال پاسخ
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        5