شعر کوتاه

آسوده سپردیم ...
دل به هم ؛
جان به عشق !
پناه گرفته بودیم در حصار امن آسمان ؛
غم هایمان بر شانه های باد .‌‌‌‌‌..
گونه ام را بوسیدی ؛
گل سرخی شکوفه زد و ...
جهان محو تماشای عشق ما شد !
#مژگان_بختیاری (پرتو)
_________
اندوه خاکستری چشمانت ،
به وقت بارانی شدن ،
جزیره ای زیباست ...
که به یغما می برد ؛
تمام هستی ام را !
#مژگان_بختیاری
________
به کدامین سوگ نشسته ای که ...
دهانت بوی مرگ می دهد و ؛
دریا بالا می آورد ،
ماهیان کوچک را ؟!
#مژگان_بختیاری
_______
آیه های روشن چشمانت ...
حرام می کند به من ؛
 هر چشم دریده ای را در همین نزدیکی ...
تو عشق می شوی و من ؛
ایمان می آورم به انقلاب نگاهت .‌‌..
#مژگان_بختیاری
_______
دلواپسی هایم را ؛
در دریا می تکانم .‌..
قرار از حوصله ام می رود و ‌‌‌‌‌‌.‌‌‌..
ماهیان قرمز کوچک ،
در آغوش ساحل ‌‌‌..‌‌.
به قتلگاه می روند !
#مژگان_بختیاری
________
در مویرگ هایم واژه می ریزی ؛
و با لهجه ی گنجشک ها ،
به بزم عاشقانه دعوتم میکنی ...
از کدامین پیله به پروانه شدن فکر میکنی ؟!
#مژگان_بختیاری
_______
با جهش هر نبض ...
درد می کشی در من !
به لکنت می افتم ؛
دهان گورستان باز می شود ‌‌‌‌‌‌...
ته مانده ام را میبرد !
#مژگان_بختیاری
______
دهان شعرم را می بندم !
تا که دیگر از تو نسراید ،
درد شقیقه امانم نمی دهد ؛
آبستن بغض های قد کشیده ام !
و برق آهی که می سوزاند تو و خیانتت را !
#مژگان_بختیاری
____________
اونجا که شهریار میگه :
"از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران"
غم دنیا رو سر آدم آوار میشه ...
روی این درد  نمیشه هیچ جوره سرپوش گذاشت ..‌.
و بنظر من مصداق واقعیِ این بیت از سعدیه :
"من به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود !"
و شایدم این شعر از ابتهاج :
آه از آن رفتگانِ بی بازگشت .‌‌‌‌‌‌‌..
عجیب اما تلخ تلخ تلخ !!!
#مژگان_بختیاری (پرتو)

میخواهم زنی زیبا باشم ..‌.
در مردمک های وحشی ات ،
نگاهم کنی تا ژرفای وجودم ؛
تا ریشه هایم ...
ردِ انگشتانت صورتم را نوازش کند
و برای همیشه ...
درون رگ هایت زندگی کنم !
#مژگان_بختیاری (پرتو)
____
مرا ببر تا انتهای دلدادگی ؛
آنجا که رایحه ی دل انگیز عشق ؛
بر شانه های آفتاب طلوع میکند !
آنجا که دردهایم دیگر زبانه نمی کشند !
و بنوشان به من ...
شراب عشق صد ساله ات را !
بگذار به پای عشق تو بایستم ....
#مژگان_بختیاری (پرتو)