میز شام

سلام

یک)
اصلا نمیدانم چرا شاعر شدن خوب است
این واقعا سوال من است به فرض که بلندترین قله شعر را هم فتح کنم که چه؟ این مهمترین سوال من در وادی شعرست

دو)
جایی گویا خواندم که غم بیشتر محرک شاعر برای سرودنست و ادبیات ما بیشتر غم آلود است.
شاید غم انسان را به درون می برد و شادی به برون و شعر را نسبتیست با درون حقیر تاکید به شادسرایی داشتم ولی حال میبینم آثار خودم نیز پی در پی غم آلودست و دوستان هم گاه اشاره دارند و پی به تناقض رفتار و گفتارم برده اند نسبت شعر با شادی چیست و قله های شعر اشعار شاد اند یا غمگین

سه)

مطلبی نسبت به خود اثر چون شاید پرداختن به هر مطلبی غیر از خود اثر حاشیه باشد برویم سر اصل مطلب
هر ه ای در ادب عرب ه تانیث نیست شاید گاه برای مبالغه باشد چون علامه و نیز گویا از جناب سعید نفیسی خواندم که ه در همشیره نیز ه تانیث نیست در دانشگاه یکی از دوستان که ارائه داشت برابر لغت sibling که هر دوی خواهر و برادر را در برمیگیرد و در فارسی ظاهرا معادلی برایش نداریم لغت همشیره نهاده بود که با اشکال یکی از دانشجویان روبرو شده بود که همشیره مونث است و آن عزیز لغت همشیر را معادل قرار داد ولی در کتاب مکتب استاد صفحه 107 جناب نفیسی این ه را بیشتر برای تکرار عمل میدانند بنابرین اگر معنای قدمایی همشیره را در نظر بگیریم ایراد آن دانشجو وارد نیست گرچه امروز لغتی مونث شده است
باری حضرتعالی شربت ممنوعه آوردید ه در ممنوعه ه تانیث است اگر آری شربت مونث است؟ و حتی اگر مونث باشد در فارسی مذکر، مونث نداریم

30 جمادی الثانی 1443 یک قدمی شهر رجب
سیاوش آزاد

سلام
آن شاعری که دور از محبوب ِ خود باشد
آخر چرا در باور ِ خواننده محبوب است؟
این بیت شما قابل تامل است چون هم پرسشی ست و هم پاسخی ، شاعری که دوراز محبوب خود است دردام جدایی ، وهجران وفراق است وشعرش بازتاب فراق و جدایی اوست و باور خواننده ، باوری حزن آلود و فراق زده است که این شعر به طبعش سازگاراست . اماشاعر به وصل رسیده شعرش حزن آلود نیست و شعری پراز وجدو شوروسرور است که چندان با طبع خواننده سازگار نیست . وادبیات غم آلود ما در طول قرنهای گذشته بازتاب درون هجرت کشیده است که شعری شادمان نیست. اما اشعار مولانا از این قاعده کاملا مستثنی هستند ، چون مولانا اسیر جدایی و فراق نیست .....
ودرپاسخ دوستمان سیاوش که می گوید ؛
جایی گویا خواندم که غم بیشتر محرک شاعر برای سرودنست و ادبیات ما بیشتر غم آلود است.
شاید غم انسان را به درون می برد و شادی به برون و شعر را نسبتیست با درون حقیر تاکید به شادسرایی داشتم ولی حال میبینم آثار خودم نیز پی در پی غم آلودست و دوستان هم گاه اشاره دارند و پی به تناقض رفتار و گفتارم برده اند نسبت شعر با شادی چیست و قله های شعر اشعار شاد اند یا غمگین
وتاکیدم روی این مطلب است ؛
شاید غم انسان را به درون می برد و شادی به برون و شعر را نسبتیست با درون
غم ماحصل هجران و جدایی انسان از خویشتن خود است . واینکه غم انسان را به درون می برد و شادی به برون ، واقعیت انسان نیست بلکه برعکس است . غم و اندوه ، دلیل دور بودن شاعر از درون خود است ، واز ماهیت واقعی اش جدا ست و اسیر عوامل بیرونی ست ، ولی شادمانی نقطه ی اتصال هرکسی با درو ن خویشتن است که نتیجه ی آن شادمانی وشعف ، وجدو سرور است .
نسبت شعر با شادی چیست و قله های شعر اشعار شاد اند یا غمگین.... که پاسخ این پرسش نیز در بالا قید شده ....