چون نگین

چون نگین
(به مناسبت ماه مهر و پاسداشت مقام معلم)
****
وقت آن است که ز جان یادش کنیم
او که جانان است ز دل شادش کنیم
آنکه خود می سوزد و محفل روشن می کند
قصد او آگاهی است و جمع گلشن می کند
می خروشد گاه گاهی تا توانش به شود
گاهی با فریاد او، هر ناصدایی له شود
آبیاری می کند بذری که در گلشن نهاد
می زداید از برش ، هر آفت دشمن نهاد
از برای رویش آن نونهال با صفا
ای بسا آزارها بیند، پذیرد صد جفا
می درخشد چون نگینی، تا که خوب پیدا شود
راهرو در پی آن، با جان و دل شیدا شود
می نماید راه تا روشن شود بن بست ها
در مسیری سخت، او گیرد چه بسیار دست ها
وه، چه دانا می کند با جمله های دلنشین
بس توانا می کند هر کو، با او همنشین
او شکوفا می کند، هر کس که خواهانش شود
با شهامت هر که راه گم کرده، سامانش شود
هر کی از جانان او جانی گرفت
رخ نمایان کرد و میدانی گرفت
با لیاقت می رسد بر اوج قله آن کسی
کو نهایت از معلم درس ها گیرد بسی
************************* 
علی اوسط حسینی