غزل شماره۴۶

گر به استقبالم آیی با رخی شیرین بیا
با دلی آکنده از رحمت ،تُهی از کین بیا

کامِ دل از این سفر تلخ است ،جامی بایدَش
گر به راهم میرسی با شربتی نوشین بیا

زود تر از من نیایی بر سر ِ عهد و قرار
صبر کن تا من رسم وانگه تو پاورچین بیا

با همان عطر ِ قدیمی زلفِ همچون آبشار
با همان شیرین زبانی عادتِ دیرین بیا

من که گَردی از غمِ هجران به سر دارم ولی
مرحمت کُن ،سَر نبین ،خود گُل به سر آذین بیا

در سکوتی محض بودم خفته در فصلی غریب
نغمه خوان و پایکوبان شاد و آهنگین بیا

تشنگی از حد رد و پژمرده شد برگِ کلام
با کلامی با طراوت صحبتی آوین بیا

"بی تخلص" را خبر کن آب و جارویی کند
خانه ی آمال را ،باشد مرادم این،" بیا"