غروب جدائی

غروب جدائ

اکنون بامدادان ترابیادمی آورم

چون واژه های گمشده دردل سنگ

 غروب ترا می  بینم

ازپشت قعله های بلند عشق تابیدی

تادر افقی ازغروروخودخواهی فروروی

تراای شهسوارنور توراای رشنگر

جهان خاموشم

آخرترا خواهم دیدباچشمانی

منتظر خواهمت نگریست

درآنروز هول انگیز

درآن لحظه سیا ه شرم

سینه به سینه ام خواهی ایستاد

چه خواهی گفت

هزاران پرسش جوب

خواهی شنید

ایکاش قلب بارورم

باردار چنین عشقی نبود

ایکاش شاهین قلبم

برقله های مهرت نمی گردید

ای کاش هرگز ترا ندیده بودم

چرا بازی لبهای غنچه گونت

آن چهره زیبا ومهتابیت

شعله های ژرف نگاهت 

باید که خرمن هستیم می سوخت

چه آسان خرامیدی

از انبوه جنگل های سبز

چه آسان گذشتی ازخروشندگی رودها

سرشاری آبشارها

زیرا دراندیشه ات طوافی بود

 طوافی به دور کعبه سیم وزر

سیم و زری که فکر می کردی

ترا خو شبخت می کند

دیدی چه سان مرا تنها گذاشتی

تنها گذاشتی