لطف خداوندی

خوش باد صبا را بین , پاکی ی هوا را بین

                                                     این لطف خداوندی بر ارض و سما را بین

بین خرقه ی هستی را گسترده به دامانش

                                                     سبزینه زمرد گون , خوش رخت و ردا را بین

بین برگ درختان را بشکفته به فرمانش

                                                    خوش منظره ای بنگر , صافی و صفا را بین

دلداده و دلبر را چون پیچک و افرا بین

                                                  لولی و به هم گشته , پر شرم و حیا را بین

بین اتش پنهانی وآن خواهش نفسانی

                                                   چون شعله ی عشق آمد , رو راز بقا را بین

زلفان نگارین بین وآن نرگس افسونگر

                                                    لبهای تب آلوده وان رمز وفا را بین

داران همه پژمرده , باغان همه ژولیده

                                                  در میکده ی هستی درمان و شفا را بین

این شعشعه ی هستی وآن چهچهه مستی

                                                 گیتی همه گلشن شد , رو صحن و سرا را بین

آن زاهد و آن صوفی در ذکر و سماعش بین

                                                 رقصان و همه چرخان زین نای و نوا را بین

مجموعه ی هستی را چون سُبحه ی پر دانه

                                                 در ذکر هو الحق بین , شو سِرُو خفا را بین

رو هلهله ها بشنو , رخساره ی گلها بین

                                                  خوش نقشی دادارم , وین فَرٍ هما را بین

آن اختر و ژیلا را وآن انجم زیبا را

                                                 چشمک زن و رخشان بین , زرینه قبا را بین

آن باده ی هستی را نوشین و گوارا بین

                                                 وآن باده چو پختان شد , فتوای روا را بین

برگان چو به رقص ایند , گویا همه دمسازند

                                                 از زمزمه ی بیدل این شعر و نوا را بین

....................................................................................................

22 / 12 / 91