پاییز

سلام دوباره به اهالی شعر
و موسای عزیز
شرمسارم از اینکه در حضور اساتید و صاحبان نظر این ستون را اشغال میکنم بدون هیچ سوادی


موسای عزیز و دوست داشتنی موضوعی که در ذهنیتت بود را بعد از توصیحت فهمبدم اما کافی نبود شعرت سردرگم و مبهم بود
چیزی که در جواب هادی عزیز و بنده نوشتی که منظورت از سفید و سفیدی همان عاری از سیاهی است یعنی عاری از بدی و زشتی خوب برای من نامفهومه در ذهن خود شاعر چنین تصور و تشبیهی وجود داره و من خواننده با چه کد و نشانه ای باید بین سفیدی زمین و عاری از سیاهی و بدی بودن تشابه ایجاد کنم من که در ذهن شاعر نیستم حتی وقتی در شعر چیزی ذهن مارو به این سمت نکشید در صورتی که فقط حرف از برف شد و فصل و ذهن ما فقط به رنگ معطوف شد پس تنها المان و کد و نشانه میتونه بین ذهن خواننده و شاعر هماهنگی ایجاد کنه
اصلا پاییز، زمستان، برف، درخت، چه سنخیتی به سفیدی و سیاهی و خوبی و بدی داره


_و اینکه چرا باید سفیدی و وجود برف چشم را ازرده کنه؟من که عاشق برفم و خیلی ها مشتاق دیدن چنین منظره ای حالا شاید چشم تورا اذیت کند حتی خیلی هارا اما نه همه ... بگذریم پس کاش می‌نوشتی/ چشمم را/ یا اینکه شعر را از محوریت فصل خراج می کردی و فقط رنگ در روح شعرت زنده میکردی چون ممکن است سفیدی زیاد چشم را بزند و این هم دلیلی برای محوریت شعر بر رنگ است نه بدی یا خوبی

_و اینکه نوشتی /این درخت /
خوب کدام درخت؟ این درخت کمی مبهم بود گاهی دوستان ابهام و ایهام را باهم اشتباه می‌گیرند
حالا بنظرت /یک درخت / بهتر نبود؟یک درخت می‌تواند هر درختی باشد خواننده هر تصوری درموردش ایجاد کند درخت حیاطش درخت کوچه اش درخت باغش درخت سیب انگور یا هر چیز دیگری
و مشکلی دیگری که احساس کردم عدم هماهنگی و گنگی در ترتیب فصل هاست ما در انتها و کشاکش زمستان باید منتظر بهار باشیم نه پاییز این حط کمی ابهام داشت
با تمام این تفاسیر خیلی دوست داشتم شعرت اینگونه بود

فرقی نمی کند
چشم را
آزرده می کند
زمین یکدست سفید باشد
یا
پوشیده از سیاهی
برای ایمان من
به پاییز
اعجاز یک درخت
کافیست


دوستت دارم موسا صرفا تبادل نظر و بهتر شدن شعرمون بود

یاحق🌿

سلام مجدد مازیار عزیزم
من هم کاملا با شما موافقم که شعر جای طرح معما نیست البته حل هر معمایی با لذت همراه است اما این لذت هنری نیست برای تعریف لذت هنری نظر یکی از شاعران مطرح کشور را بیان می کنم
:
اگر هنرمند در مقابل فضای احساس خود یعنی فضایی که احساسش را به سرودن برانگیخته در خیال خود فضایی خلق کند که مشابه فضای احساس باشد. فقط شبیه آن توجه کنید منظور من شباهت یک پدیده به پدیده‌ای دیگر نیست بلکه مشابهت دو فضاست که از چند پدیده تشکیل شده است فضایی چهار بعدی که طول و عرض و ارتفاع و زمان دارد حال آن فضای آفریده شده در خیال را بی هیچ اشاره‌ای به فضای احساس روایت می‌کند چنین روایتی استعاری، هنری و شعر است و خواننده با خوانش، آن را به تأویل برده بازسرایی می‌کند یعنی خواننده‌ای که توان خلق اثری هنری ندارد به کمک شاعر و با امداد از فضای خیال شاعر به نوعی آفرینش یاری شده می‌رسد و در نتیجه به احساسی که دوست دارد و با دیدگاهش هم‌خوانی دارد دست می‌یابد و لذتی فوق تصور به او دست می‌دهد که این یکی لذتی هنری است و متن ارائه شده متنی استعاری و تأویل‌پذیر که خواننده خویش را و درد خویش را در آن می‌بیند که چه بسا با احساس و درد شاعر هم متفاوت و حتی متغایر است به عبارت دیگر شاعر آیینه پرداز است آیینه‌ای در مقابل خواننده می‌گیرد تا خواننده خویش را در آن ببیند نه شاعر را، حتی اگر درد مشترکی را هم بیان کند
چون بع نظرم این موضوع مهمی است که به درد همه شاعران عزیز می خورد با اجازه مدیریت محترم به صورت تیک نقد ارسال کزدم